Overal wordt schuldgevoelens geboren uit angst voor straf. Straf hangt echter af van de kenmerken van de samenleving waarin een persoon leeft. Psycholoog Galina Soldatova en de Franse psychotherapeut Toby Natan uitleggen.
Galina Soldatova – Hoogleraar van de Faculteit der Psychologie van Moskou State University. M. IN. Lomonosov, auteur van de boeken “Psychologie van interethniciteit” (Betekenis, 1998) en “Training van toenemende interculturele competentie” (Moskou State University, 2006).
Tobie Nathan -Professor van Clinical Psychology University Paris-VIII, auteur van onderzoekswerken over etnopsychiatrie.
Psychologieën: Veren mensen zich hetzelfde om zich schuldig te voelen in verschillende samenlevingen, beschavingen, etnische groepen?
Toby Nathan: Nee, anders. Het hangt grotendeels af van welke in deze samenleving de normen van gedrag en straf zijn vastbesloten voor degenen die hen overtreden. Het is ook belangrijk hoe de naleving van de wetten wordt gewaarborgd, hoe de rechtbank en het systeem van uitvoering van zinnen werken. Angst veroorzaakt schuld, en dit principe werkt in elke samenleving.
Galina Soldatova: Culturele kenmerken in de schuldervaring zijn afhankelijk van de traditie en stijl van onderwijs in het gezin. Waar kinderen vroeg aan de onafhankelijkheid gewend zijn, onafhankelijkheid, is het vermogen om schuld te ervaren intensiever ontwikkelen. Maar natuurlijk zijn degenen die zijn opgevoed in een cultuur gericht op de belangen van de groep, en niet een persoon, meer ervaren door dit gevoel. In zo’n samenleving wordt sociale controle meer uitgedrukt, veel meer ‘politieagenten’: familie (clan), gemeenschap (clan, teip), staat, religieuze instellingen. En zelfs als we officiële ‘sancties’ vermijden, blijft schuld (als psychologisch – interne – straf) bij ons. Hoewel we het voelen, denk ik hetzelfde, omdat het een universele, fundamentele emotie is, hetzelfde als plezier en vreugde, interesse en verdriet, angst en liefde.
Hangt de kracht van dit gevoel af van het type cultuur?
T. N.: Zeker. Laat me je een voorbeeld geven: zodra een van mijn studenten een auto in Kameroen reed en een kind neerschoot dat volgens hem letterlijk onder de wielen haastte. Geschokt door wat er gebeurde, ging hij naar het commissariaat. Opgewonden ouders kwamen daar. Na het bespreken van de situatie kwam iedereen, inclusief de politie, tot de conclusie dat mijn student … absoluut onschuldig is. Ze besloten dat het kind het slachtoffer werd van hekserij. Vanuit hun oogpunt was de echte boosdoener van het incident een tovenaar die de jongen beschadigde. Wat is het resultaat? In een samenleving waar eeuwenlange tradities nog steeds op juridisch niveau handelen, is mijn student niet eens ondervraagd, terwijl hij in veel andere landen schuldig zou zijn. Bijgevolg was de schuld die de jongeman ervoer veel zwakker was dan wat hij zou voelen als het in een Europees land zou gebeuren.
G. MET.: Maar het is belangrijk om schuld niet van schaamte te verwarren. Beide emoties worden geassocieerd met het concept van geweten en een gevoel van verantwoordelijkheid, maar zijn anders vertegenwoordigd in de geest. Schaamte is extraver (buiten gericht) en wordt geassocieerd met sociale verantwoordelijkheid. Dit is een reactie op de externe omgeving, wanneer ons wangedrag, in strijd met de geaccepteerde normen en daarom verborgen door ons, universeel wordt herzien. Wat schuldgevoel betreft, het is introvert, verwijst naar de innerlijke wereld van een persoon, dit is onze persoonlijke ervaring, gegenereerd door een gevoel van persoonlijke verantwoordelijkheid. In de eerste helft van de twintigste eeuw contrasteerde de grootste Amerikaanse antropoloog Ruth Benedict de westerse cultuur van het ervaren van schuldgevoel van de Japanse schaamte -cultuur. De Japanners zijn uiterst belangrijk hoe de omgeving. “Schaamte kennen” – https://prostaatmassage.com/de-doeltreffendheid-van-prostaatmassage-2/ Net als in Japan zeggen ze over een man van eer. En in sommige primitieve samenlevingen, bijvoorbeeld Australische Aboriginals, is er niet eens een afzonderlijk woord om naar schaamte te verwijzen, maar er is een generaliserend concept dat tegelijkertijd horror, angst, verlegenheid, angst en schaamte betekent.
Het blijkt dat het culturele niveau van de samenleving waarin een persoon leeft, bepaalt?
T. N.: Ja, omdat schuldgevoel voornamelijk wordt geassocieerd met de actie van een derde persoon – de voogd van de orde. In het zuiden, zoals in veel andere gebieden van Afrika met een traditionele manier van leven, in het geval van de dood van haar man, wordt de vrouw automatisch als schuldig beschouwd. Ze wordt vermoed dat ze “hem heeft meegenomen”, bijvoorbeeld, schonk hem in het geheim een medicijn of gif gegoten. Om voort te leven, moet de weduwe zijn schuld “wassen” met behulp van lange en wrede rituelen. Ik kende een weduwe die in Parijs woonde, die in het zuiden van dat was geboren. Deze vrouw, absoluut niet schuldig aan de dood van haar man, werd gekweld door wroeging. En allemaal omdat het ritueel van “inwijding in de weduwe” niet voorbij was en niet “was gewassen” met zijn familieleden.
“Schuld voelen wordt vooral geassocieerd met haar bewustzijn – deze” politieman “zit in ieder van ons”.
G. MET.: Meer precies, niet het niveau, maar de kenmerken van cultuur beïnvloeden ook de vorming van persoonlijke verantwoordelijkheid. Het schuldgevoel is voornamelijk verbonden met haar bewustzijn – dit is zo’n “politieman” die in ons zit. Hij veroordeelt onze daad en laat ons hem met alle ernst behandelen, zodat we conclusies kunnen trekken en beter kunnen worden. Ongeacht tot welke cultuur we behoren.
